Het laatste examen is geweest, de vrijheid is begonnen, maar het moment van dat niet alles, maar wel heel veel beslissende telefoontje kwam steeds dichterbij. Natuurlijk was ik er op voorbereid dat ik wanneer mijn laatste examen zou hebben gemaakt, school niet echt voorbij zou zijn. Ik zou nog drie weken moeten wachten op een telefoontje. En hoe hard mensen ook riepen dat 'je er echt niets meer aan kunt veranderen' en dat 'jij bent toch wel geslaagd, joh', in je achterhoofd zat een groot deel van de tijd die twijfel. Wat als ik niet geslaagd ben? Wat gebeurt er dan met mijn dromen en plannen voor volgend jaar? Hoe moet ik tegen anderen vertellen dat ik er nog een jaartje middelbare school achteraan plak. Geloof me, het was eng. Een week na mijn laatste examen ging ik samen met mijn moeder naar Marokko als 'examenreis' en het was tof, ontspannend, een cultuurshock, een geweldige afleiding waarin zelfs die twijfel in mijn achterhoofd vaak weg was. En opeens was het dan woensdagmiddag half twee. Vanaf dat moment zouden alle mentoren van klas zes de examenkandidaten gaan bellen. Eerst de gezakten en daarna de geslaagden. Hoe langer het zou duren voordat ik zou worden hoe beter, dacht ik, want hoe later je gebeld wordt hoe groter de kans dat je geslaagd bent. Toen om 13.38 m'n telefoon ging en er 'Frank Kooijman belt' stond, schrok ik, want dit was wel erg vroeg. 'Mam, maaaammmm ik word gebeld!!!' Ik liep de tuin in, want we waren bezig met nog wat kussentjes neerleggen en vroeg of ze snel een foto wilde maken van m'n mobiel... dat lukte, het is een leuke foto, maar het eerste belletje miste ik daardoor, oeps. Daarna werd ik nog een keer gebeld, op de huistelefoon. 'Ik mag je feliciteren met je gymnasiumdiploma met de twee pakketten NT en NG.' Ik was zo intens blij, echt pure euforie. Iedereen snel berichten en uiteraard de vlag ophangen. Een onvergetelijk moment, een herinnering om te koesteren. Hoe enorm blij ik was zal ik niet snel vergeten, maar het echte moment van realisatie kwam pas wat later. Toen ik de dag erna mijn cijferlijst ging ophalen, bedacht ik me pas dat dit betekent dat ik volgend jaar écht een jaar de tijd heb, dat ik écht weg kan. Nu kunnen de voorbereidingen worden gerealiseerd, een heel fijn gevoel. Slagen is één van de fijnste dingen die ik kan bedenken. Al het strijden heeft geloond. Ik ben een gelukkig persoon.
1 Comment
Mams
30/7/2017 11:24:43 pm
Wat was dat telefoontje gaaf.... wat waren we blij en nog steeds😘
Reply
Leave a Reply. |
Archief
April 2018
ONderwerp
All
Ik!Ik ben Lotte. Een levensgenieter en net geslaagde gymnasiast die houdt van schrijven en foto's maken en nu hard aan het werken is voor haar tussenjaar (waarover je hier alles leest!). |