Het laatste stukje Azië. Het zijn “maar” twee maanden van de tien maanden, maar het eerste deel is al voorbij, het backpacken door Azië... Heel gek dat ik zoveel al heb mogen zien en heb mogen meemaken in Azië en dat ik nu in Australië zit. Máár ik heb ook ongelooflijk veel zin in Australië. Eerst het laatste stukje Azië, de laatste 8 dagen Maleisië. 11 december. Vanuit de Cameron Highlands heb ik de bus genomen die me naar de ferry bracht waarmee ik naar Penang kon. De bus was super comfortabel, ik heb (weer eens) heerlijk geslapen en de rit was eigenlijk zo voorbij. Daar aangekomen eventjes een ticket voor de ferry kopen en vervolgens een poos wachten tot we erop mochten. Met de ferry zijn we aangekomen op Penang, in George Town. Ik stap in de bus die me naar de straat van mijn hostel brengt en krijg een eerste indruk van deze stad waarvan het oude centrum op de werelderfgoedlijst staat. Na vijf minuutjes lopen kom ik aan in het hostel en stal mijn spullen uit. Na nog eventjes op m’n bed te hebben gelegen besluit ik toch een rondje te willen lopen en ik beland in een leuk restaurantje niet ver van het hostel. Ik drink wat, eet wat en ga vervolgens terug naar het hostel om daar nog even met thuis te facetimen. Ook al heb ik niet heel veel gedaan, op de een of andere manier word je erg moe van reizen, van uren in een bus hobbelen. Ik val heerlijk in slaap. 12 december. Ik wilde graag naar Penang, omdat ik overal las dat het een erg fijn stadje is, maar een andere reden is dat er veel streetart te vinden is, waar ik erg van kan genieten. Daarom heb ik vandaag een soort wandelroute (gewoon een stadswandelingetje hoor) uitgestippeld op een kaart (ja ja jongens, een échte kaart!). Vandaag ga ik zonder mijn vertrouwde vriend, de app “kaarten”, op pad. Al snel zie ik streetart, want eigenlijk is dat overal wel in het centrum. Er zijn echter wat werken die je echt niet kán missen... Ik maak wat foto’s, kijk naar een man die van die cartoon tekeningen van mensen (toeristen dus) maakt en loop dan richting het waarschijnlijk meest “beroemde” werk. Na wat foto’s te hebben laten maken van mij en nadat ik even voor fotograaf heb gespeeld van 2 Duitsers en nog een andere Engelse, komen er opeens twee mensen aanlopen. Maar hé! Die ken ik! Nou ja kennen... Een collega van mijn mams is op wereldreis met haar vriend, ze zijn 2 weken eerder dan ik vertrokken en blijven een jaar weg. We wisten van elkaar dat we allebei in Maleisië zaten, maar hadden niets afgesproken. Ik had haar nog nooit gezien, en hem dus ook niet en zij kenden ook alleen een foto van mij. Zó toevallig dat je elkaar tegenkomt en dat je dan ook gelijk weet wie het zijn. Na echt een poos gezellig te hebben gekletst over van alles maar, hoe kan het ook anders, vooral reizen is het tijd om doei te zeggen. Het was super leuk dat we elkaar hebben getroffen en erg gezellig om te kletsen, ondanks dat je elkaar eigenlijk nog helemaal niet kende...! Ik pak m’n kaart weer en vervolg de zelfuitgestippelde route. ‘s Avonds eet ik weer in hetzelfde restaurantje als gisteren (jullie kennen mij inmiddels... als iets bevalt, kom ik er vaker). 13 december. Kim en Rick raadden mij gisteren aan dat het leuk is om naar de tempel te gaan die net buiten de stad ligt: de Kek Lok Si tempel. Ik heb meer dan genoeg tijd hier in George Town en het is de grootste boeddhistische tempel van Maleisië! Ik neem een taxi daarheen en zie de tempel al liggen. Wat een groot ding! Daar aangekomen zie ik wat Kim gisteren al zei, namelijk dat de authenticiteit op sommige punten een beetje weg is doordat je gewoon met schoenen de tempel in mag, je je schouders en benen niet hoeft te bedekken én dat er zelfs winkeltjes staan ín de tempel... Ondanks dat was het echt gaaf, hoor, maar door ons, toeristen, verpesten we soms stukjes cultuur een beetje denk ik. Mijn internet/simkaartje doet een beetje gek, waardoor ik geen grab kan bestellen. Ik zie wat mensen uit een normale auto stappen en de chauffeer betalen, waardoor ik verwacht dat dit ofwel grab ofwel uber is. Niet geschoten is altijd mis en ik vraag of ik misschien terug naar George Town gebracht kam worden. Voor een normale prijs brengt hij me naar het grote winkelcentrum in George Town, hoe fijn! Ik kijk wat rond, maar dit is niet mijn soort mall. Ik loop nog wat rond door leuke straatjes, door Little India en kom uiteindelijk terug bij mijn hostel. ‘s Avonds eet en drink ik nog wat in een restaurantje. 14 december. Gisteren deed m’n simkaartje dus al gek, maar in de middag kon ik opeens weer op internet. Vandaag doet het internet het helemaal niet en ik besluit naar een winkel van mijn provider te gaan alleen zij kan niets doen, want dan moet je terug naar de plek waar je het kocht (Kuala Lumpur Airport...). Ze kan wel zien dat al mijn internet op is, oeps... Dan maar een nieuw simkaartje, maar wel bij een andere provider. Blij dat ik weer contact met de buitenwereld kan maken en de weg kan vinden, loop ik (met de favoriete app “kaarten”) naar het Pinang Peranakan Mansion. Het is een huis van een rijke Chinese Maleis geweest en nu als museum ingericht. Je kan er oude dingen zien van hoe Penang was, hoe de levensstijl was van een rijke burger in die tijd... Erg leuk om te zien en sommige spulletjes waren echt heel mooi, het geheel zag er erg chic uit. Vervolgens ben ik naar Chinahouse gegaan, op aanraden van zowel Kim als Lotte (meid van mijn oude leerjaar, ook aan het reizen, die ik in Chiang Mai had gezien). Dit is een restaurant met ongelooflijk veel taartjes en zoetigheden en boven is een kunstexpositie. Heerlijk taartje en een gave expositie. 15 december. Ik ben niet echt een ochtendmens en ik wilde graag naar het busstation lopen (ongeveer een halfuurtje) in plaats van met een taxi (vijf minuten), daarom nam ik de bus pas om 11 uur. Onderweg naar het busstation kreeg m’n schrijfhart opeens een ingeving en het is een heel ander stukje dan hoe ik normaal dingen beschrijf, maar ach ik deel het met jullie (oh en de foto hieronder van het marktje is díé straat, de andere foto is de bananenman en de allereerste foto is ook in deze straat): “ Ik stap mijn hotel uit met twee rugzakken en loop richting de hoofdstraat. Aan beide kanten van dit weggetje zijn huizen en nog gesloten restaurants, cafés en barretjes. Gisteravond was het hier verlicht en uit de tientallen cafeetjes en barretjes kwam muziek. Overal stonden tafeltjes met stoelen eromheen. Je hoorde mensen praten en lachen. Ze dronken, aten wat en dronken nog meer. Nu ziet het er wat verlaten uit, alsof deze straat haar beste jaren wel heeft gehad. Overdag merk je niets van hoe hier in de avond en nacht duizenden herinneringen worden gemaakt. Ik ga naar links, steek de weg over en loop direct de eerste straat rechts in. Aan de rechterkant staan auto’s welke zó geparkeerd zijn dat ik door de grote hoeveelheid bagage die om mij heen hangt met geen mogelijkheid over het stukje weg kan lopen wat gisteren nog als stoep diende. Af en toe uitwijkend voor hard rijdende scooters en slingerende auto’s, een enkele man op een fiets-tuktuk afwijzend, kijk ik naar het marktje aan de andere kant van de weg. Het is nog ochtend en er zitten mensen te ontbijten op plastic stoeltjes. Er wordt fruit verkocht, een kip wordt in stukken gehakt. Een ander verdeelt eieren over kartonnen schalen en balanceert het achter op zijn scooter. Weer iemand anders verkoopt wat verpakt rijst en heerlijke verse groenten. Ogen draaien zich soms naar mij, maar de blikken blijven nooit lang hangen. Ik voel me wat misplaatst en nadat ik de man waar ik gisteren fruit kocht gegroet heb, loop ik verder naar het busstation. Het fruit, de kippen, de geuren en onbezonnenheid laat ik achter me, tot ik weer op een chaotische markt terecht kom.” De bus kwam om kwart over 11 aanrijden en vervolgens hebben we nog twintig minuten gewacht op een ander busstation. Nou, een uurtje vertraging dacht ik, want de vrouw zei dat de rit vijf uur zou gaan duren, maar we komen netjes iets na vieren aan. Wéér is het heel comfortabel (kan dit keer zelfs met m’n benen rechtuit zitten), wéér slaap ik een poos, maar word precies op tijd wakker bij een tussenstop en het laatste stuk van de rit kijk ik een beetje om me heen naar voornamelijk palmolieplantages. Ik heb hetzelfde hostel als de vorige keer in Kuala Lumpur geboekt en ik weet de weg. Na een broodje te hebben gegeten op het station waar we zijn afgezet, pak ik de metro naar het hostel. Ondanks dat ik al rond kwart over vier in KL was, kom ik pas tegen zeven uur aan in het hostel, vooral door de spits in de metro... 16 december. Ik was vanmorgen best op tijd wakker, maar ben blijven liggen en viel nog even in slaap. Toen werd ik pas rond 10en wakker. Even douchen, spullen pakken en vervolgens eropuit. Na een heel rustig ochtendje (heerlijke zaterdagochtend), ben ik niet van plan heel veel meer activiteit te gaan vertonen. Ik neem de metro naar het centrum en ga naar een bioscoop in een groot winkelcentrum. De vorige keer dat ik in KL was, zag ik een voorstukje van een film, maar die film ging pas een paar dagen nadat ik KL alweer verliet in première. Nu draaide hij dus wel: Wonder (met Julia Roberts). Ik had nog niet ontbeten (half 1) en na een kaartje te hebben gekocht, lunch (en dus ook ontbijt) ik een soort bagel. Terug in de bioscoop koop ik popcorn (!!!) en ga zitten in de bioscoopzaal. Wat een gave film, aanradertje! Als ik naar buiten loop (eerst door de mall, want de bios zit op de bovenste verdieping van de mall), die ik dat het ongelooflijk hard regent... wat ben ik blij dat ik naar de bios ben gegaan! Ik kom in het metrostation (droog, want via de mall kan je ondergronds daarheen lopen) en tref een ongelooflijke drukte daar aan. Na dertig minuten wachten kan ik eindelijk een ticket kopen en met de metro ga ik terug naar m’n hostel. Vanaf het metrostation is het tien minuten wandelen naar het hostel en omdat het nóg harder gaat regenen en inmiddels ook onweert, wacht ik even op het station en facetime (toevallig precies op dat moment) met thuis. 17 december. Dit is natuurlijk mijn tweede keer in Kuala Lumpur dus alle typische toeristen dingen heb ik wel gezien. Onder andere daardoor, zocht ik op internet of er een kerk is die een dienst heeft op zondagochtend. Terug naar m’n roots, het Leger des Heils, ofwel The Salvation Army. “Vroeger” (tot ik 11 was, denk ik) gingen we altijd naar de kerk in Dordt het Leger des Heils. Daarna zijn we naar een andere kerk gegaan, maar het was erg leuk om dit op te zoeken en een fijne zondagochtend. Na de dienst praat ik ook nog even met twee dames en een van de twee wil me zo wel eventjes afzetten bij het metrostation, top, want die zijn hier niet in de buurt (ging hier heen met een taxi...). Ik pak de metro naar het centrum, naar de mall met al die kerstversiering waar ik de vorige keer ook was en in de straat ervóór (een soort winkelstraat), lunch ik bij een Libanees winkeltje. Echt ontiegelijk lekker...! Vervolgens ga ik de mall in om wat rond te kijken, gewoon een beetje slenteren en koop ik een zonnebril (had ik niet bij me en mis het af en toe wel, beter laat dan nooit). Terug in het hostel probeer ik m’n mobiel op te laden, maar hij doet het niet. M’n mobiel heeft heel veel gekke dingen en is echt al half overleden, vandaar dat Elise een nieuwe mobiel voor me meeneemt (even een investering van mezelf, maar ik gebruik het zo intensief...). Hij laadde dus niet op. Het kan liggen aan het snoertje of aan m’n mobiel. In het bed naast me zit een iPhone kabel in het stopcontact dus die leen ik even om te kijken wat het is. Enigszins opgelucht blijkt het m’n kabeltje te zijn, maar aan de andere kant... die heb ik net 2 weken geleden in de Cameron Highlands gekocht, omdat toen mijn andere kabeltje kapot was! Ach, even een nieuwe halen en dan kan ik weer m’n mobiel gebruiken. Een ander ding die ook aan het kapot gaan is, is m’n camera. Zo gek, het schermpje zit los en valt aan de twee bovenste hoekjes los, die heb ik nu getapet en ik hóóp dat m’n camera het overleeft tot volgend jaar zomer!!! 18 december. Dit was het laatste nachtje in Maleisië én in Azië... Niet zo dramatisch doen Lot, je hebt er hartstikke zin in, Australië! Het voelt een beetje gek dat het nu “al” is en ik heb er echt zin in, maar toch: het einde van het eerste deel van m’n tussenjaar is al voorbij! Ik vlieg pas vanavond om 22.25 dus heb echt de hele dag nog. Om 12 uur moet ik uitchecken uit het hostel en rond 7 uur wil ik op het vliegveld zijn (ongeveer anderhalf uur met de bus). Eerst pak ik m’n tas in en ben echt supertrots, want het is netjes ingepakt en het lijkt alsof m’n tas leger is (nee ik ben niet wéér iets vergeten). Rond 11 uur loop ik naar “mijn” restaurantje waar ik brunch met een soort wentelteefje. Wat ik precies gedaan heb tussen dat eten en een taartje bestellen om 15.00 uur, ik heb geen idee (mobiel en dingetjes uitgezocht geloof ik en nog even met mam gefacetimed voor ze naar d’r werk ging), maar ik heb me niet verveeld, dus prima. Het is nog vroeg, maar dan ben ik maar alvast op het vliegveld en dus pak ik m’n spullen en loop richting de bus. Rond kwart over vier vertrekt deze en we komen om half zes aan op het vliegveld. Wat eerder dan gepland, maar ik had toch niks te doen, dus ga ik hier maar even in een tentje (Starbucks) niks doen. Ik facetime even met Noa, omdat zij thuis is om te lunchen en rond half acht wil ik inchecken. De vrouw achter de balie kan mijn echter niet inchecken, wat gek is, want het is altijd goed gegaan. Wat blijkt... de nul in m’n paspoortnummer had de letter O moeten zijn (later zou dit nog een keer fout gaan en daar moest het júíst wel een nul zijn...). Even nog m’n bagage inchecken en dan ga ik lopen richting de controle en douane. Ik koop wat lekkers voor het avondeten en heb dan nog geld over wat ik eigenlijk graag wil opmaken en dus ga ik op zoek naar iets wat ik voor deze 7€ kan kopen. Ik kan er niet eens een zakje m&m’s voor kopen!!! Die zijn bijna 10€ (wow). Mam moest werken, maar zou proberen om nog even mij te bellen en ik vond het dus erg leuk dat we nog eventjes kletsten voor ik de lucht in ging. Mam moest weer door en ik naar m’n gate. Ik had m’n zinnen er echter op gezet dat ik nog wat kon kopen met dit geld. Voor zo’n 4€ kocht ik een pakje met van die kinder chocolate (mini’s). Ik was even vergeten dat een boarding tijd en een vertrektijd twee andere dingen zijn en ik herinnerde me vaag dat de gate twintig minuten van te voren sluit. Het was vijf voor tien en dat betekent dat de gate om vijf over tien dicht zou gaan. Ik dacht dat ik nu gewoon naar de gate kon lopen, maar ik moest langs nóg een controle. Er waren 4 rijen met elk rond de twintig mensen die allemaal gecontroleerd moesten worden. Met een enigszins theatrale stress lukt het om de rij te ontwijken en kom ik rond 3 over tien aan bij de gate. Iets meer gestrest dan nodig, want nog lang niet iedereen was aan het boarden, gelukkig. Ik ga zitten en heb naast me een lege stoel, heerlijk een beetje extra ruimte. We gingen rond 23 uur de lucht in en ik denk dat ik na vijf minuten al sliep, top, want ik land lokale tijd 9.20 uur in Melbourne dus dit is m’n slaapplek voor vannacht. 19 december. Ik land rond kwart over negen, maar we kunnen pas rond tien uur het vliegtuig uit. Er is namelijk een vrouw die de hele landing aan het hoesten was gecombineerd met een soort braken. De dokter wordt gebeld en met een rolstoel wordt ze het vliegtuig uitgereden. We kunnen uitstappen en naar de douane. Daar is het echt enorm druk en ik facetime thuis even, die wakker worden/zijn, yes!! Het is hier tien uur later dus was twaalf uur in Nederland. Na een poos te hebben gewacht ben ik aan de beurt. M’n visum is geregeld en ik geef m’n paspoort aan de vrouw van de grenspolitie (bestaat dat woord?). Als ze minstens 20 keer verschillende dingen heeft ingetypt begin ik me een beetje zorgen te maken en als ze vraagt of ik misschien inmiddels een ander paspoort heb of dat ik een andere naam weleens gebruik, denk ik aaah nee! Het komt wel goed en ze is hartstikke aardig. Als ik vraag moet ik me zorgen maken, antwoordt ze dat ze me gewoon nu even in het systeem zet en dat de immigratiedienst dan de rest afhandelt. Ik loop door en de vrouw van de immigratie ziet al wat het is: de letter O van je paspoort nummer moet het cijfer nul zijn (snappen jullie het nog jongens?). Ze past het aan in het systeem en ik kan doorlopen naar de bagageband. Met al m’n spullen loop ik naar buiten en ga op zoek naar een restaurantje. Nu moet ik wat uren wachten totdat Elise landt en dan gaan we samen Australië ontdekken! Echt ontzettend veel zin in...!
Omdat ik voor kerst niks meer (via deze weg) ga laten horen (hoogstwaarschijnlijk)... Ik wil jullie allen een hele fijne kerst wensen en (alvast) een gelukkig 2018 met allemaal goede wensen (gezondheid, geluk, liefde). Bedankt voor alles het afgelopen jaar, aan liefde en aandacht. Dikke kus en liefs vanuit Australië, Lot
15 Comments
Paps
19/12/2017 09:04:51 am
Liefje, het nieuwe avontuur ligt voor je. Geniet er van!
Reply
Kathleen
19/12/2017 09:57:06 am
Weer een mooi verhaal,nu begint weer een nieuwe uitdaging,ik wens je ook mooie kerstdagen en zeker een top 2018🌲🎅🎉
Reply
Oma v.d. SpekWat een verhaal weer.
19/12/2017 10:06:57 am
Wat een verhaal weer. En wat een stress af en toe.
Reply
Eduard Ruigendijk
19/12/2017 11:15:23 am
Hey Lotte, thanks voor al weer een mooi verhaal, leuk dat je Kim tegen kwam. Heb het goed down under and enjoy dear!!
Reply
Jacky
19/12/2017 11:24:08 am
Hi Lotte bedankt weer voor je verhalen! Heerlijk dat je zo geniet en wat gaat de tijd snel he al twee maanden verder...geniet zo enorm van Australië samen met je vriendin heerlijk warm kerst vieren!!
Reply
Laura bouman
19/12/2017 04:07:39 pm
Wat een super verhaal weer. Jij ook daar ver weg hele fijne gezegende dagen en alle goeds voor 2018 😘
Reply
sterre
19/12/2017 05:06:50 pm
super leuk lot. Je kan echt super goed schrijven. echt super veel plezier in Australië xxxxxxx sterre
Reply
Mam
19/12/2017 05:10:12 pm
Wat een belevenissen... zo gaaf!! Nu op weg naar nieuwe avonturen.....
Reply
Trijnie Lukassen
19/12/2017 10:31:35 pm
Zo leuk om je belevenissen te lezen Lotte. Veel plezier en succes met de volgende stappen in Australië. Lieve groet!
Reply
Peter Rutjes
19/12/2017 11:19:10 pm
Hoi Lot,
Reply
Oma Roelie
19/12/2017 11:53:46 pm
Oh wat heb ik weer genoten van je avontuur en af en toe best spannend . Maar je doet het geweldig . En óók weer prachtige foto's . Nu ga je weer een nieuwe fase in .Geniet maar lekker met je vriendin . En ik wens jullie Gezegende feestdagen toe .Dikke knuffel .
Reply
Willy Spelt
20/12/2017 09:45:09 am
Wat maak jij een gave reis Lotte het is leuk om je ervaring te lezen.
Reply
Ouwe oma
20/12/2017 05:05:39 pm
Het was weer een mooi verhaal en de foto,s zijn ook mooi. Ik denk veel aan jou. Ik wens je met je vriendin een heerlijk Kerstfeest waar je van genieten mag .En een gelukkig en gezegend nieuwjaar. Dikke kus.
Reply
Keet
21/12/2017 04:15:42 pm
Stoere Lotte,
Reply
Astrid
30/12/2017 12:22:09 pm
Lotje!!!
Reply
Leave a Reply. |
Archief
April 2018
ONderwerp
All
Ik!Ik ben Lotte. Een levensgenieter en net geslaagde gymnasiast die houdt van schrijven en foto's maken en nu hard aan het werken is voor haar tussenjaar (waarover je hier alles leest!). |