Inmiddels ben ik alweer twee weken terug in Australië en het is bizar dat het slechts twee weken geleden was dat ik in zo’n andere wereld mijn dag doorbracht. Het went echt heel snel. Ik had het westen gemist… WiFi waarmee ik contact kan hebben met het thuisfront en de rest van Nederland, het eten wat meer divers is dan iedere dag voor zowel lunch als diner rijst met vis en ook het weerzien van de vrienden die ik hier op de campus heb gemaakt, want er waren best wel wat hechte vrienden van mij die op een andere outreach waren. Super fijn om hen weer te zien… Hoe geweldig gaat het zijn wanneer ik weer terug ben in Nederland met iedereen die ik tien maanden niet heb gezien was ook een gedachte die door m'n hoofd heen ging. De eerste twee weken van onze outreach besteedden we dus op het Medical Ship en daarna gingen we naar twee verschillende dorpen. De eerste week van de tijd op het land (dus de derde week van outreach) waren we in het dorp Boera, niet ver van Port Moresby.
Op zondag vertrokken we van het schip en het eigenlijke plan was om naar Boera te gaan en daar een kerkdienst bij te wonen, maar deze dienst ging niet door, omdat er een dorpsgenoot was overleden. Er was een ‘overlijdings dienst’ en de kerkdienst zou verschuiven naar later in de middag. We gingen op weg met een soort grote truck/busje waar we in de achterbak zaten en de zijkanten zijn open… Ik kan geen foto’s laten zien en waarom dat is, komt later. In elk geval, we zaten daar en reden door Port Moresby en om de stad heen. Een soort sightseeing waarbij we keken naar onder andere waar het parlement zit. Na deze ‘tour’ reden we na nog even een stop te hebben gemaakt bij een kleine supermarkt naar Boera. We werden ontvangen op het terrein van de kerk waar ze liedjes voor ons zongen, bloemenkransen om onze nekken hingen, allemaal fruit voor ons hadden… Bizar om mee te maken, want zo ontvangen wij gasten niet in Nederland, haha. Hierna deden wat hoofden van de village een woordje en hierna zijn we begonnen met onze bedden klaar maken. We slapen op het balkon/veranda van het huis van de pastor. Het is overdekt, maar wel buiten. Eerst hangen we alle klamboes op, wat uiteraard wat moeite kost, want we hadden dit nog nooit gedaan en we hadden te weinig touw. Uiteindelijk hangen de klamboes en we leggen onze slaapzakken en matjes neer. Daarna gaan we naar de kerkdienst die ongelooflijk lang duurt… ze hadden ons ervoor gewaarschuwd, maar het duurde écht drie uur. Het was leuk om te zien hoe het er daar aan toe gaat, maar ze praatten grote delen in hun eigen taal en dat zorgde er natuurlijk voor dat we amper iets konden volgen. Na afloop zijn we buiten gaan staan en IEDEREEN uit de kerk kwam naar ons toe om een hand te geven. Iedereen. Het waren veel handen, maar het was een goede voorbereiding, want dit gaat nog veel gebeuren hier in PNG, het is een deel van hun cultuur. Hierna gaan we eten en moe, maar voldaan naar bed. Op maandag hadden onze outreach leiders een gesprek met de kliniek, de man die daar werkt en met de pastor om definitief te maken wat wij deze week zullen gaan doen. Het was tweede paasdag en hier is het een traditie dat er verschillende groepjes op zondagavond de zee op gaan om vis te vangen. In de ochtend op tweede paasdag komen ze terug en wegen ze hoeveel vis ze hebben gevangen en degene met de meeste kilo’s wint. Niet dat er echt een prijs is, maar het is een leuke traditie en erg tof om daar bij te kunnen zijn. De rest van de ochtend hadden wij tijd om meer kennis te maken met de mensen in de village, vooral met de kinderen. We leerden kinderen kennen, zongen liedjes met hen en smolten weg. Het is warm in Papoea, oef. In de middag zijn we naar het strand gelopen om naar de zonsondergang te kijken en uiteraard gingen alle kinderen mee lopen. Het was een fijne dag om te acclimatiseren. De rest van de week hebben de medische professionals in de kliniek af en toe geholpen, maar er zijn heel heel weinig middelen om hulp te kunnen bieden. Het is heftig om te zien dat kleine dingen die in het westen met een pilletje of een kleine ingreep kan worden verholpen en dat het hier voor zó veel problemen zorgt. Ook deden we huisbezoeken waarbij een medische professional op pad gaat met een of twee anderen. Zoals gezegd, we hebben dus niet veel middelen, maar we konden wel verwijzingen schrijven en met die verwijzingen kunnen ze in het ziekenhuis terecht waar ze vaak worden geholpen én de overheid betaalt daarvoor, maar ze hebben dus wel die verwijzing nodig. Ook konden we gewoon kletsen met de mensen, ze wat liefde brengen en (waar nodig) voor hen bidden. We hebben heel veel goede gesprekken gehouden met allemaal verschillende mensen. Om hen allemaal hier op te schrijven wordt een beetje veel, maar als ik foto’s van hen heb die beschikbaar zijn om te delen via mijn blog, vertel ik er wat over!! Deze huisbezoeken deden we van dinsdag tot en met vrijdag overdag. Twee avonden in deze week hadden we ‘ministry time’ waarin we een keer een open air dienst deden en een keer een avond meer gericht op kinderen. Op dinsdagavond hadden we de eerste, voor kinderen. We hadden nog niet echt dingen voorbereid, maar in de middagen hebben we tijd om dat te doen. We praatten met z’n allen over wat we gingen doen en besloten een improvisatie te doen. We kozen verschillende bijbelverhalen en kozen een verteller voor elk van deze verhalen. Terwijl de verteller vertelt improviseert de rest wat ze zegt. We hadden enkel afgesproken wie welke rol zou spelen, verder was alles geïmproviseerd en het ging ongelooflijk goed en alle kids vonden het erg grappig. Ook deden we de Lifehouse sketch. Het is een dans/ toneel met een verhaal: een meisje wordt weggetrokken van God en heeft allemaal nare dingen die gebeuren, ‘wereldse afleidingen’, maar komt uiteindelijk weer terug bij God. Het is een sterk iets, maar we hadden slechts 1 middag om te oefenen. Sommige mensen waren een beetje bang dat het niet goed zou gaan, maar het ging echt top. We deden een PNG dans die we op het schip van PNG’ers geleerd hadden en toen was de tijd wel gevuld. Het was een goede avond en de kinderen genoten en hebben er ook echt wat van geleerd… Op woensdagavond hadden we een open air in het midden van de village en dit was meer gericht op de ouderen. Iemand uit ons team deelde een preek, andere vertelden een getuigenis, weer anderen hielpen met het zingen van liedjes. Ook dit was een goede avond, maar aan het einde vroeg het hoofd van de village of iedereen ons een hand wilde geven om te verwelkomen/ hoi te zeggen. Zoals ik al zei, het handjes schudden in de kerk duurde lang. HIER WAREN MEER MENSEN en dus duurde het nog langer. Het was niet erg om te doen, meer hilarisch door het feit dat het zoooooo veel mensen zijn. Op donderdagavond waren we uitgenodigd door de counselor van het dorp om buiten de village te eten in een resort (niet zoals de westerse resorts eruit zien), maar het eten was heerlijk en het was zeker anders dan hoe de huizen eruit zien in de village. Op vrijdagavond kregen we een vaarwel van het dorp, omdat ze zo dankbaar zijn. Na een drukke dag geven ze ons allemaal kleding die ze hebben gemaakt voor ons, allemaal dezelfde. In de avond liepen we dus allemaal in dezelfde kledij naar het midden van het dorp waar de rest van de dorpelingen zich verzameld hadden. Op onze weg daarheen kregen we een soort bloemenkrans om onze hoofden. Iemand uit ons team vond echter dat de meiden eruit zagen alsof ze spinazie op hun hoofd hadden en ik kan niet ontkennen dat daar een stukje waarheid in schuilt. In de spinazie waren wat bloemen gestoken we vormden in elk geval een eenheid. Ook tijdens de korte wandeling van 5 minuten kregen we kettingen en armbanden gemaakt van schelpjes van onze vrienden. Van een vriendinnetje van mij kreeg ik een armband die je om je bovenarm doet, zo lief en eraan hing een veer echt heel tof. Aangekomen in het midden van het dorp moeten we gaan zitten op de stoelen die voor ons in een halve cirkel zijn neergezet. De avond besteedden we met luisteren naar het hoofd van het dorp, het luisteren naar de liedjes die voor ons gezongen worden en het nadoen van hun dans. Het laatste deel vindt iedereen het grappigste geloof ik, de kinderen lachten in elk geval enorm veel. We genoten enorm deze avond. Aan het einde kreeg ik van een dame uit het dorp een t-shirt met een traditionele tekening van een vrouw die bepaalde instrumenten vasthoudt. Op zaterdagochtend slapen we niet uit, want vandaag is onze vrije dag. Waarom we dan niet uitslapen klinkt enigszins vreemd, maar het had een goede reden. We gingen namelijk naar een mall! Het heet VisionCity en het heeft westers eten (geen rijst en vis yes), winkels en een bioscoop. De dag besteedden we met het wandelen door wat winkels, weinig dingen kopen, bekeken worden aangezien we redelijk wit zijn en we kijken een film. We kijken de film Black Panter (aanrader!) en eten een burger die niet naar beef smaakt, dus dat was een lichtelijke teleurstelling, maar we genoten enorm van deze vrije dag gewoon met elkaar zijn. Om acht uur hadden we afgesproken om weer buiten de mall te staan zodat we op tijd waren voor de chauffeur en het busje die ons terug naar het dorp zouden brengen. We staan klaar op tijd en wonderlijk genoeg is het busje er al om vijf over acht. Voordat we naar Papoea kwamen vertelden ze ons dat we rekening moesten houden met het feit dat ze hier rekenen met ‘eiland tijd’ en dat het dus kan zijn dat ze veel later aankomen dan dat is afgesproken. Ik heb hier gelukkig (nog) geen ervaring mee gehad, maar wat niet is kan nog komen natuurlijk. We stappen in het busje en gaan op weg. Het ging prima totdat onze chauffeur plotseling iets doet wat ervoor zorgt dat een andere chauffeur op de weg geïrriteerd wordt en op een agressieve manier reageert. We staan bij het stoplicht te wachten, ik zing luid mee met een liedje samen met Autumn en dan wordt er gezegd dat we de ramen dicht moeten doen. Doordat we zo intens met het liedje meezingen hebben we niet door wat er buiten het busje gebeurd. Opeens komt er iets door het raam heen rechtsachter. We zitten op de achterste rij aan de rechterkant. Autumn zit naast het raam en ik zit ernaast. Plots regent het glas over ons heen en ik moet zeggen, het was redelijk eng. Onze chauffeur rijdt zo snel als hij kan uit deze situatie, maar het was alles behalve een relaxte rit terug naar het dorp, naar het huis waar we in slapen. Blijkbaar voordat het glas was ingeslagen bij ons achter (het bleek een honkbalknuppel te zijn), had dezelfde man onze chauffeur op het hoofd geslagen. Ik wilde dit gewoon met jullie delen, maar ik wil benadrukken dat dit de enige keer was dat ik me niet veilig voelde. Dit is ook het enige incident waar ik met geweld te maken had en het eindigde goed. Niemand had ook maar een schrammetje. We zijn veilig en dat is het belangrijkste. Ze zijn ruim een uur bezig geweest met het glas van Autumn en mij af te halen en daarna hadden we er een gesprek over, omdat het natuurlijk niet een dagelijks ding is en het niet een fijn gevoel is om bang te zijn. Tijdens de rest van mijn tijd in Papoea (de laatste zes dagen) voelde ik me oke over deze situatie, maar ik reageerde af en toe heftig op onverwachte geluiden. Het plan was om deze zondag direct in de ochtend naar onze volgende locatie te gaan, maar door het incident wat de avond ervoor gebeurd was en doordat het redelijk wat werk is om alle klamboes neer te halen en de spullen op te ruimen, werd besloten om rond de lunch weg te gaan. In de ochtend ruimen we dus alles op en pakken we de klamboes in. het ging allemaal redelijk oke, maar hier is zeker wel progressie te boeken. Rond twee uur komen we aan bij de volgende locatie: Kaugere. Het is een project slash organisatie Living Light. We slapen in een klaslokaal en we horen dat we deze week gaan helpen in de kliniek. Normaal gesproken zijn er ook nog wat andere programma’s, maar het is precies een weekje vakantie. Normaal gesproken is er bijvoorbeeld op donderdagavond het uitdelen van een maaltijd aan kinderen en er zijn meer bijbelstudie achtige dingen in de avond. We gingen helpen in de kliniek van maandag tot en met donderdag van acht tot half drie. In de avonden hebben we tijd om dingen met het team te doen en diverse mensen in ons team zijn redelijk moe na een hele dag werken in de kliniek (in combinatie met slecht slapen etc.) Op maandag zou ik helpen met wondverzorging. Zoals bekend, dit vond ik erg leuk om te doen toen we naar dorpjes gingen vanaf het schip en het ging goed. Deze situatie was anders. Toen ik de kamer binnenliep drong het niet tot mij door dat de vertaling van procedure room, behandelkamer is en ik heb niet een geweldige ervaring gehad met een behandelkamer (ik liep een keer mee met een arts, ging meekijken in de behandelkamer en viel bijna flauw toen ze een luchtbuisje, geloof ik, door de ribben buiten de longen wilden doen.. het was een geklapte long of iets dergelijks). In elk geval, ik had een ervaring gehad met bijna flauw vallen in een behandelkamer, maar ik wist niet dat ik mij op de behandelkamer bevond, ik dacht dat ik ‘gewone’ wonden ging verzorgen. De eerste patiënt was een astma patiënt en we gaven haar een behandeling voor dat. Daarna kwam er een man binnen die hier op vrijdag blijkbaar ook al was geweest. Deze man had een cyste op zijn rug en ze hadden hier een sneetje ingemaakt zodat de viezigheid eruit kan lopen en de druk eraf is (daar ga ik vanuit in elk geval, dat is wat ik begreep van het verhaal). Ik denk dat het slechts een gaasje is over de wond heen om het schoon te houden en dus ga ik er dichtbij staan om het goed te kunnen zien. Wat ik niet weet is dat het gaas, of hoe je het noemt, ín de wond zit, in de cyste. Ik denk dat ze uren bezig zijn geweest om dat eruit te krijgen en het is minstens een goede vijf meter lang. Oke ik overdrijf, maar het is oprecht lang en het is er niet zomaar uit. Het doet enorm veel pijn voor de man die op de behandeltafel ligt en er is geen enkele pijnstiller op het moment gegeven aan hem. Terwijl dat gaas eruit gehaald wordt voel ik me enigszins lichter in mijn hoofd worden, maar niet enorm. Als er viezigheid en pus uit de wond loopt wanneer ze eindelijk het einde van het gaas hebben bereikt, voel ik me nog lichter worden en dan besluit de dokter om wat druk uit te oefenen op de wond wat ervoor zorgt dat de cyste EXPLODEERT. Het klinkt een beetje overdreven, maar het was echt niet heel fris en het was zo’n groot stuk met pus en een vieze druiperige substantie. Pas na deze belevenis bedachten mijn hersenen dat de vertaling van het woord procedure room behandelkamer is. Ik heb bij een andere man ook wat last gehad van lichter in mijn hoofd worden, maar ik viel niet bijna flauw dus dat was goed. Deze andere man waar ik bijna bij flauw viel was een man met een blaar op z'n hand. Door slechte hygiëne is het begonnen te ontsteken. Het eerste plan was om de vieze substantie uit de blaar te halen met een naald (het zegmaar opzuigen), maar dit lukte niet. Ze gaven de man wat verdoving in de hand voordat ze het open maken. Niet met een mesje maken ze het open, maar het wordt opengeknipt met een schaar. En blijkbaar werkt het middel om het minder pijnlijk te laten zijn niet want de man was aan het zweten van de pijn. Ik geloof dat ze zeiden dat doordat het ontstoken is dat verdoving plaatselijk niet werkt. Het was tof om er te zijn maar ik ben hier geen ster in jongens. De rest van de week ben ik in de kliniek geweest om te kletsen met mensen en voor mensen te bidden. Ik werd maandagmiddag verkouden en het hield een goede vier dagen vol. Een verkoudheid die ik nooit eerder gekend heb. Al m'n holtes in m'n hoofd zaten vol, m'n hoofd was lichtelijk gezwollen en m'n ogen voelden zwaar, geloof me ik was niet in de beste staat. De middagen heb ik daardoor met enige regelmaat doorgebracht in m'n bed. Ik bedoel “bed”. Op donderdagavond zetten we muziek aan en we pakken allemaal onze tassen in voor zover het kan op dit moment. We zijn er allemaal klaar voor om terug te gaan naar Australië ook al hebben we echt een enorm gave tijd gehad. We missen onze familie en vrienden van thuis en de vrienden die op de andere outreaches zijn. We hebben weer zin in een warme douche en westers eten. Een echt bed en een wifi verbinding. Hahaha. Op vrijdagochtend gaat de wekker om half vijf. HALF VIJF. We hebben dan ruim een uur de tijd om ons om te kleden, de klamboes neer te halen, op te vouwen en met de rest van onze spullen in de tas te doen. Om zes uur rijden we met een truck naar het vliegveld en het gaat allemaal erg voorspoedig. We hebben wat tijd om een drankje te doen op het vliegveld en vertrekken op tijd. Teruggekomen op Australische bodem gaat de douane snel, maar we moeten allemaal onze schelpen armbanden en kettingen aangeven en we zijn met achttien mensen. De eerste paar hadden de schelpen nog niet bij de hand dus het duurde redelijk lang. Met een busje gaan we terug naar de campus. We zien een deel van het youth team want zij bleven in Townsville voor hun outreach. We zijn de eerste van de teams die terugkomt van outreach en hebben dus alle tijd en vrijheid om onze spullen op te ruimen, de spullen in onze kamers netjes opbergen en alle vuile kleding wassen. Dit is dus alweer twee weken geleden en over een week gaan we weer terug naar Papoea Nieuw Guinea. We vliegen vrijdagochtend met alle teams die naar Papoea gaan in één vliegtuig! In de afgelopen weken zijn er ook dingen gebeurd en ik ga hier zeker nog een blogje aan wijden, maar het belangrijkste was dat ik weer gezellig kon kletsen met het thuisfront. Er is wel een vervelend ding gebeurd. Zoals je misschien weet, in december heb ik een nieuwe mobiel (iPhone) gekocht, omdat de batterij van m'n oude kapot was doordat ik m'n mobiel gebruikte voor álles… van foto's overzetten en bewerken tot contact hebben met Nederland en natuurlijk alle schrijfsels die ik maak schrijf ik op m'n mobiel. Vrijdag een week geleden werd m'n mobiel plotseling niet meer wakker… de batterij laadt nog op, maar iets is kapot. Een vriend van hier heeft ernaar gekeken maar kan ook niet echt iets maken, hij gaat ervan uit dat het een hardware probleem is. Ik heb maandagmiddag een nieuwe mobiel gekocht want ik heb echt iets nodig om contact met Nederland te hebben, huiswerk te maken etc. Het is een goedkoop mobieltje vandaar dat er hier geen foto's bij zitten want de kwaliteit is echt verschrikkelijk als ik het via hier upload… Hoe dat komt, ik heb geen idee. Dit was het wel weer voor nu. Liefs van mij.
16 Comments
Mams
27/4/2018 06:49:57 am
Schat wat een belevenissen... trots op je!! Wat missen we je ....en genieten van je verhalen Xx
Reply
Erwin
27/4/2018 03:33:37 pm
Wat een belevenissen weer, wat maak je lekker veel mee! Blessings.
Reply
Roelie Schaap
27/4/2018 06:21:41 pm
Wat heb je weer veel veel mee gemaakt . Ik heb er van genoten ondanks de minder leuke dingen die gebeurd zijn. Fijn dat je nu weer contact met thuis kan hebben ,want dat is erg belangrijk als je zoveel beleefd . Je bent een dappere meid. Ik ben trots op je . Geniet van je volgende avontuur. Ik denk aan je . Dikke knuffel .
Reply
Keet Bos
27/4/2018 07:42:33 pm
Hoi lieve Lotte, mooie en bijzondere ontmoetingen heb je. Gaaf om te lezen, ook al zijn de ervaringen niet altijd positief, zijn ze zeker de moeite van het lezen waard! Ik vind je een stoere meid en heb respect hoe je de zaken aanpakt. Chapeau!! Dikke knuffel en ik kijk alweer uit naar je volgende blog! 😘
Reply
Paps
28/4/2018 11:54:39 am
Lieverd,
Reply
Veerle
28/4/2018 12:16:06 pm
Lieve Lotte, fijn om weer wat van je te horen. Hier zijn we zo benieuwd naar je verhalen. Wat maak je mooie dingen mee, ook wel vervelende momenten, maar daar krijg je Gods kracht voor. Ik wens je nog een hele goede tijd en zie alweer uit naar je volgende blog xxx
Reply
Laura Bouman
28/4/2018 12:40:47 pm
Wat heb jij weer prachtige ingrijpende dingen meegemaakt. En wat ben je ook weer tot Zegen geweest. Ik vind je een mega KANJER. Sterkte met alles en wees tot Zegen.
Reply
Marjan Kooijman (collega van je mama)
28/4/2018 03:15:10 pm
Lieve Lotte wat maak je veel mee en wat herken in veel in je Papoea verhalen van mezelf toen ik in Malawi was. Zo schrijnend soms dat er zo weinig middelen zijn voor goed zorg. Maar ook zo'n optimisme van wat er wel heel veel is; blijdschap en levensgeluk. Wat mooi dat jij dit zo mag beleven zeg! Dat nemen ze je nooit meer af meid. Geniet ervan X
Reply
Willy spelt
28/4/2018 04:02:45 pm
Mooie bijzondere ervaring neemt niemand je meer af
Reply
Janica Nieuwland
28/4/2018 06:02:27 pm
Wat een bijzonder leven leidt je toch op dit moment Lotte ... en wat een levenervaring doe je nu op .... respect!! En ..... heel leuk om zo mee te kunnen reizen met je!!
Reply
Ouwe oma
28/4/2018 10:26:43 pm
Ik heb van je verhaal genoten . Een dikke pakkert. En Gods zegen toegewenst.
Reply
Oma v.d. Spek
30/4/2018 04:43:42 pm
Meissie, meissie, wat maak je veel mee.Best heftig sommige dingen. Toen je schreef over zoveel handen geven, zag ik onze Koning voor me. Met 2 handen deed hij dat. Ging best goed.
Reply
Kim & Rick
2/5/2018 07:29:26 am
Hee die lieve Lotte!
Reply
Ineke wijnstekers
2/5/2018 07:50:53 pm
Hallo Lotte.Ben de buurvrouw van oma schaap (hofje).Iklees de avontuurlijke verhalen mee,toestemming van oma gekregen.leuk om te zien je aan het groeien bent,ik maak je zo af en toe en uit verhalen van oma mee.Ik leerde je kennetoen je een jaar of 8 was?wat maakt je een hoop mee in die 10 jaar en herken veel van me zelf in jou alleen maken die hersenen van jou meer overuren. Geniet van je reis .Ik wens je een goede eindbestemming
Reply
Ineke wijnstekers
2/5/2018 08:13:27 pm
Hallo Lotte.Ben de buurvrouw van oma schaap (hofje).Iklees de avontuurlijke verhalen mee,toestemming van oma gekregen.leuk om te zien je aan het groeien bent,ik maak je zo af en toe en uit verhalen van oma mee.Ik leerde je kennetoen je een jaar of 8 was?wat maakt je een hoop mee in die 10 jaar en herken veel van me zelf in jou
Reply
Laura Bouman
9/8/2018 11:45:04 am
Zo je hebt weer heftige dingen meegemaakt. En bedankt dat Ik op deze manier een beetje mocht mee kijken wat je allemaal heb beleefd meegemaakt en tot zegen bent geweest. Echt heel super. Veel Suc6 bij alles wat je straks weer gaat doen en wees tot zegen.
Reply
Leave a Reply. |
Archief
April 2018
ONderwerp
All
Ik!Ik ben Lotte. Een levensgenieter en net geslaagde gymnasiast die houdt van schrijven en foto's maken en nu hard aan het werken is voor haar tussenjaar (waarover je hier alles leest!). |